Wiosenne narcyzy

Wiosnę już widać wokół, prawda?

Na moim obrazie narcyzy – symbol wiosny. Te wiosenne kwiaty chętnie oddam w dobre ręce! Kto chce kupić?

To akryl na płótnie, który można od razu powiesić na ścianie – nie potrzebuje ram, bo ma zamalowane boki. Ten radosny obraz pełen wiosennej energii ma też inną zaletę – jest niewielkich rozmiarów (24 x 30 cm), więc idealnie nadaje się do niezbyt dużych pomieszczeń, np. do mieszkania w bloku, do tzw. małego pokoju, do przedpokoju, bo tam można obejrzeć go z bliska, dotknąć, pogłaskać…

Jedyne takie narcyzy 🙂

A łyżka na to: niemożliwe…

A świat ma w nosie cały świat.

Świat ze świata nic sobie nie robi.

Nic z niczego sobie nie robi, tylko swoje robi.

Robi wiosnę… 🙂

Pozdrawiam wiosennie!!!

Wiosna i urodziny u Krzysztofa Pieczyńskiego

 

Właśnie niedawno przeczytałam tom wierszy Krzysztofa Pieczyńskiego pod tytułem „Ikony”. Krzysztof Pieczyński to dla mnie przede wszystkim aktor, znany też dlatego, że pochodzi z Prudnika, więc poniekąd nasz krajan, a do tego chodził do liceum z moją serdeczną koleżanką! A on jest też poetą, wydał kilka tomów poezji.

Mottem całego tomu jest takie oto zdanie:

Tęsknota jest odtwarzaniem oblicza Stwórcy.

Tęsknota skojarzyła mi się z twórczością. Jeśli tęsknotą można nazwać też twórczość, tworzenie muzyki, dzieł plastycznych czy filmowych, poezji czy prozy, to można też powiedzieć, że artyści odtwarzają oblicze Boga, prawda?

Niedawni pisałam o wiośnie i o urodzinach, więc i tutaj znalazłam wiersze o tej porze roku i o tym szczególnym dniu. Zobaczcie, jak u Krzysztofa Pieczyńskiego wygląda poetycka wiosna i urodziny. Pierwszy to wiersz zatytułowany „Wiosna”, ten drugi to „Wiersz urodzinowy” z piękną pointą: skąd anioł wiedział co pokocha człowiek.

WIOSNA

Ty znasz każdy mój spacer

każde spojrzenie

rzucone za siebie w radości

zdumieniu rozpaczy

lata i wieki na mostach

skąd widać płynącą rzekę

rdzę pod bielą śniegów

zeschłą słomę

 

WIERSZ URODZINOWY

Czuję ponad zapachem perfum

ból przemijającej nocy

lęk światła w ciemności

uczyń choć krótką chwilę

godną życia to że giniesz

idąc ponad budowlami

bez wstydu jak bez wody

kładzie źdźbła tysięcy lat

pod buciory piękna

jaki architekt za tym stał

skąd anioł cudem natchniony

wiedzieć mógł i przekazać nam

umiłowanie oryginału

miłością ludzką tak wielką i prostą

jak nad miastem słońce

skąd anioł wiedział

co pokocha człowiek

 

Dodać muszę, że bardzo spodobały się fragmenty „Wstępu”, w którym autor pisze o życiu, czy też o nauce i życiu.

(…)Pozostaje mi chyba powiedzieć, iż warto pamiętać pośród morza opinii, których dostarcza nam świat poprzez podręczniki, poradniki, nauczycieli, mistrzów, guru, kościoły i księży, że skuteczność leku, który przepisują na nasze dolegliwości, jest proporcjonalna do dobra, które angażują przy udzielaniu porady.

Moim mistrzem zawsze było życie plecione niewidzialną ręką. Tkanina milionów nitek, zdarzeń, spotkań, spojrzeń, opresji i wybawień, zmęczenia i chwil ukojenia, krótkich jak deszcz na pustyni, które same w sobie nigdy nie zawierały piękna ani mądrości całego obrazu, bez nich jednak dzieło nie byłoby doskonałe.(…)

Ładne, mądre słowa…

 

Krzysztof Pieczyński, Ikony, Dom Wydawniczy Rebis, Poznań 2014; Motto, s. 5; Wstęp, s. 7; Wiosna, s. 13; Wiersz urodzinowy, s. 22

Wiosna pełną gębą i jeszcze słowo o Wielkiejnocy

 

Obiecuję, że wracam za chwilę do rzeczywistości, czyli zostawię daleko, daleko za sobą święta wielkanocne, bo też przecież dawno ich nie ma. A one jednak ciągle gdzieś mi się plączą, zwłaszcza że obok wiosny, a ta jest, właśnie teraz jest.

A tu gdzie jestem – wiosna pełną gębą, jak już napisałam wcześniej, a do tego jeszcze wielkanocne dekoracje wciąż pozostawione, bo szkoda takie ładności  rozmontowywać, chować, niszczyć. Więc stoją, oczy cieszą, w połączeniu z wszelkimi wiosennymi kwiatami, kwitnącymi w dziesiątkach kolorów i kształtów. Tu też wiosenne drzewa kwitną bez opamiętania, a krzewy… piękne, kolorowe, nie do opisania, tylko do stania przed nimi i podziwiania!

Więc nie opisuję, niech opiszą zdjęcia.

Oto moja mini fotorelacja, mały fotoreportaż z kwitnącej wiosny.

A na samym końcu niespodzianka, ale… jak tu się nie chwalić!?

 

…bo jak tu się nie chwalić piękną, jedyną w swoim rodzaju kartką wielkanocną z życzeniami, którą dostałam w mailu od Rafała Olbińskiego, dzięki któremu moja ostatnia książka poetycka „Czarownica w sypialni” ma tak piękną okładkę, wspaniale korespondującą z wierszami, będącą zapowiedzią i dopełnieniem tekstów „Czarownicy…”.  To miłe dostać taką oryginalną kartkę świąteczną! I jak tu się nie chwalić…

Wiosna i …Święta Wielkanocne

 

Zawiesiłam się jakby przed samymi świętami wielkanocnymi… I choć już dawno minęły, choć już wszystkie zajączki w ogrodach i ogródkach znalezione, a czekoladowe jajeczka pozjadane, to mi w głowie wciąż te święta. Dlatego dziś do nich wracam, bo spodobała mi się bardzo reklama przedwielkanocna w gazetce reklamowej marketu sieci Kaufland, gdzie na każdej stronie gazetki występuje pan Zając lub pani Zającowa, opowiadający o Wielkanocy. Są śliczni, słodcy, że aż muszę o nich napisać. Zresztą zobaczcie sami!

 

Te z kolei zajączki, to wyższa sfera wielkanocna, zajączkowa arystokracja. Tę parę „przyłapałam” na wystawie pewnego sklepu z torebkami. Też śliczne. Plus „wykwintne”.

To zdjęcie to też zdjęcie wielkanocne, związane jeszcze z sentymentami, wspomnieniami z dzieciństwa; zresztą zawsze śmieję się oglądając to zdjęcie, na którym tak dzielnie obejmuję mojego brata (tego od szuflady z techniczną rupieciarnią!), któremu oddałam wspaniałomyślnie koszyczek ze święconką, bo bardzo chciał go mieć do zdjęcia; oczywiście rozśmieszają mnie najbardziej te moje nóżki-patyczki!

A tu już wiosna, wiosna pełną gębą.

Bo tu, gdzie jestem, to wiosna pełną gębą, i wciąż wielkanocne dekoracje.

 

Ps. Cykl zdjęć z zajączkami pochodzi z gazetki reklamowej sklepu Kaufland w Opolu

 

Wiosna i poezja

Tyle dni obok siebie, niemal razem, dni świąteczno-uroczysto-przełomowych – wiosna kalendarzowa, astronomiczna i  dzień poezji. Samo się nasuwa: wiosna w poezji.

Więc kilka słów na ten temat w moim dawnym malutkim wierszu.

Drzewa i dziewczyny

 

Najwięcej najpiękniej

dzieje się na wiosnę

Tyle obietnic w ciepłym powietrzu

tyle obiecujących znaków w przyrodzie

tyle niecierpliwości

we wszelakich gniazdach

 

Pierwsze na zwiady wyruszają trawy

i z dnia na dzień

zielenieją w oczach

Potem odwaga i świata ciekawość

rozpychają nadrzewne pąki

Ton ptasim rozmowom nadają

miłość i macierzyństwo

Przeciągają się na wietrze drzewa

pięknieją smukleją

 

Bo wiosną

najzgrabniejsze są

drzewa i dziewczyny

 

PS. 1. Ale kiedy zerknie się głębiej w dni, święta i uroczystości, to oprócz tych już wymienionych, jest ich o wiele, wiele więcej.  Zobaczcie, co znalazłam, to tylko dwa dni: 20 marca – tego dnia przypada Międzynarodowy Dzień Astrologii, Międzynarodowy Dzień Frankofonii, Światowy Dzień Ziemi, Międzynarodowy Dzień Szczęścia, Dzień Bez Mięsa, a także Światowy Dzień Wróbla. 21 marca – Dzień Wagarowicza, Światowy Dzień Zespołu Downa, Światowy Dzień Leśnika, Światowy Dzień Lasu, Światowy Dzień Walki z Dyskryminacją Rasową. Trochę trudno uwierzyć.

PS. 2. A że lubimy wróbelka, to go pozdrawiamy z całą jego bandą  🙂

Wiosna w dom, Bóg w dom

Taka drobna parafraza przysłowia „gość w dom, Bóg w dom”. Bo w mój dom przyniosłam sobie z przedwczorajszego spaceru wiosnę. Bo tak naprawdę to przyniosłam kilka gałązek, nieopierzonych jeszcze, nieśmiałych, z zapowiedzią dopiero listków i kwiatów, gałązek nieświadomych tej pełni, która może się wydarzyć, tych zielono-żółtych cudeniek, które pojawiają się jakby znikąd. Ze środka patyka?! Cud natury.

I ten cud natury pojawił się na moim parapecie, przynosząc z sobą wiosnę. I patrząc teraz na te rozkwitnięte forsycje, przypomniała mi się inna wiosna, którą widziałam na fotografii Zdenka Bartaka na wystawie fotograficznej w Dusznikach Zdroju. To było zdjęcie kobiecej figury, rzeźby, stającej nad jakąś wodą, może nad stawem, w którym odbija się błękitne niebo i na tle ledwo rozwijających się listków drzew i krzewów, więc to musi być jakaś wczesna wiosna, bo te listki jeszcze nie zielone, tylko wczesno-zielone (jeśli jest taki kolor), żółtawo-zielone. A dziewczyna – żółtowłosa i bosonoga – jakby chciała ulecieć nad ten wiosenny widok. Bardzo ładne zdjęcie. Bardzo ładne miejsce.

Wiosna w dom, Bóg w dom. Chwila radości, nadziei w paru patyczkach i już można wierzyć, że będzie lepiej i cieplej.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Pożegnanie z zimą?

Na przełomie stycznia i lutego pogoda była zimowo-wiosenna w kratkę. Czyli co drugi dzień wiosna, co drugi dzień zima. Jednego dnia rano patrzę przez okno – o, biały świat, zasypany śniegiem!, na drugi dzień – o, ani śladu śniegu, nawet coś niby zielenieje tam, gdzie trawnik!

A teraz coraz mniej zimowo, a coraz bardziej wiosennie. Oczywiście, jeszcze może się zdarzyć zimowo-śniegowy dzień, ale chyba już pora żegnać się powoli z zimą. I niech ona sobie odchodzi, odlatuje czy odpływa, i niech jej tam dobrze będzie. A w naszej pamięci niech zostaną tylko dobre zimowe rzeczy i ładne. Takie jak na tym ślicznym obrazku.

zapiski dusznickie 2

Majowy bez
To właśnie ten bez, który przez dwa tygodnie kwitnie jak szalony i przez dwa tygodnie pachnie jak szalony, który jest częścią mojego widoku z mojego okna, pod którym siedziałam sobie i kawę piłam, pod którym głowę zadzierałam, szczęścia szukałam i zawrotu głowy dostałam…

Cudowny, jedyny jest bez w maju, zwłaszcza na tle pogodnego, majowego nieba.