Jesienne kolory we mnie i na świecie. Piękne są i nietypowe. Chodzę sobie po chodnikach, po trawnikach i zbieram te liście, które przyciągają mój wzrok kolorami. Tylko przyroda potrafi tak wymyślać, tak mieszać, miksować i …czarować. I te kolory są takie wykwintne, wyrafinowane, w pewien sposób dystyngowane. I myślę sobie, że kolory lata, choć takie przebogate, szalone to są – w porównaniu z tymi jesiennymi – wulgarne, trywialne, grubiańskie.
Może jestem niesprawiedliwa, może to zbyt mocne słowa. Kolory wszystkie są piękne, ale jakiś sentyment do tych jesiennych mam największy, i to pewnie dlatego tak się znęcam nad barwami lata. To już nie będę…
A tymczasem jesiennie za oknem, w parkach, ogrodach, w sercach i myślach, w wierszach i obrazach…
Tak więc nadeszła i panuje „Baronowa Późna Jesień”. To tytuł [w którym jestem od dawna zakochana], piękny tytuł książki Miłki Malzahn.
Blog Renaty Blicharz 