Powszechnie znane jest powiedzenie „małe jest piękne”. Jest dość często używane w różnych znaczeniach i różnych odcieniach. A ja chciałabym je trochę przeinaczyć. I powiedzieć, że … „małe jest wielkie”!
Bo tak właśnie pomyślałam sobie przy którymś już powrocie do „podczytywania” tomiku „Gramatyka życia” Doroty Kiersztejn Pakulskiej. Pomyślałam tak sobie przy pierwszym wierszu tej książki, wierszu otwierającym i cały tomik, i jego pierwszą część zatytułowaną właśnie „Gramatyka życia” (dwie pozostałe części to „Pomieszanie języków” i „Ja kobieta”). To wiersz bez tytułu, trochę przypominający mój wiersz z poprzedniego wpisu, właśnie „taki sobie mały wiersz”, ale o jakim wydźwięku, jakiej perspektywie, jakiej przestrzeni!…
W kilku słowach całe życie, cały człowiek.
x x x ziemio planeto świecie oto ja urodziłam się jestem płaczę jaki szykujesz dla mnie los jaki grób jaki dom czym ci odpłacę
Dorota Kiersztejn Pakulska, „Gramatyka życia”, Łódź 1996, s. 3.
Blog Renaty Blicharz 