Zmarł wielki poeta. Tadeusz Różewicz, poeta. Jemu poświęcony jest słynny wiersz Czesława Miłosza „Do Tadeusza Różewicza, poety”, który powstał w 1948 roku, w rok po ukazaniu się „Niepokoju”, debiutanckiego tomiku Tadeusza Różewicza z 1947.
A więc dwaj wielcy poeci. Nie będę komentować ich dość zawiłych poetyckich rozmów, przekomarzań czy polemik, czy też dokonywać jakichś interpretacji czy analiz.
Wiersz sam w sobie jest piękny; spójrzcie choćby na „wielopiętrowy gmach łubinu”…
Czesław Miłosz
Do Tadeusza Różewicza, poety
Zgodne w radości są wszystkie instrumenty,
Kiedy poeta wchodzi w ogród ziemi.
Czterysta rzek błękitnych pracowało
Na jego narodziny i jedwabnik
Dla niego snuł błyszczące swoje gniazda.
Korsarskie skrzydło muchy, pysk motyla
Uformowały się z myślą o nim
I wielopiętrowy gmach łubinu
Jemu rozjaśniał noc na skraju pola.
Więc się radują wszystkie instrumenty
Zamknięte w pudłach i dzbanach zieleni,
Czekając, aby dotknął i aby zabrzmiały.
Chwała stronie świata, która wydaje poetę!
Wieść o tym biegnie po wodach przybrzeżnych,
Gdzie na tafli we mgłach śpiąc pływają mewy
I dalej, tam, gdzie wznoszą się i opadają okręty.
Wieść o tym biegnie pod górskim księżycem
I ukazuje poetę za stołem
W zimnym pokoju, w mało znanym mieście,
Kiedy zegar na wieży wybija godzinę.
On ma dom w igle sosny, w krzyku sarny,
W eksplozji gwiazd i wnętrzu ludzkiej dłoni.
Zegar nie mierzy jego pieśni. Echo
Jak w środku muszli starożytność morza
Nigdy nie milknie. On trwa. I potężny
Jest jego szept wspierający ludzi.
Szczęśliwy naród, który ma poetę
I w trudach swoich nie kroczy w milczeniu.
Tylko retorzy nie lubią poety,
Siedząc na szklanych krzesłach rozwijają
Długie rulony, metry szlachetności.
A naokoło huczy śmiech poety
I jego życie niemające kresu.
Gniewni są. Wiedzą, że ich krzesła pękną
A w miejscu, gdzie siedzieli, nie wyrośnie
Ani źdźbło trawy.
Krąg spalonej siarki,
Rudy, jałowy pył mrówka ominie.
Washington D. C., 1948
Blog Renaty Blicharz 